Altını Çizdiklerim 12

"Mutluluğun, basit ve açık bir şey olup,bir bardak şarap,bir kestane,kendi halinde bir mangalcık, ve denizin uğultusundan başka bir şey olmadığına aklım yattı.Yalnız,bütün bunların,mutluluk olduğunu insanın anlayabilmesi için basit ve açık bir kalbe sahip olması gerekiyordu."

"Yanımda bulunmadığın,yüzümün nasıl bir biçim aldığını görmediğin ve böylece ben de,aşırı duyarlı ve gülünç görünme tehlikesiyle karşı karşıya bulunmadığım şu anda,seni çok sevdiğimi söyleyebilirim."

"Diyordum ki: 'Gerçek mutluluk budur: hiçbir yükselme tutkun olmadan bütün o tutkulu olduğun yüksekliklere erişmişsin gibi köpekçesine çalışmak.İnsanlardan uzak yaşayıp onları sevmek ve onlara gereksinme duymamak.Tuzaklardan yalnız başına kaçmak.Yıldızlar tepende,toprak solda, deniz sağda olsun ve birden,kalbinin içinde hayatın son çabasını da tüketip masal olduğunu duyasın."

" 'Dünyayı bugünkü durumuna getiren nedir, bilir misin? Yarım işler,yarım konuşmalar, yarım günahlar, yarım iyiliklerdir. Sonuna kadar git be insan, avara et ve korkma! Tanrı, baş şeytandan çok, yarım şeytandan iğrenir!' "   Zorba // Kazancakis

(Seneler önce not alıp , taslaklar kısmında bırakmışım...Yine seneler sonra bloguma giris yaptım ve gördüm; öylece "yayınla"ya bastım...)

Barcelona - 10.Gün "Yollarda"

        Aklımda hep Woody Allen'in meşhur "Vicky Cristina Barcelona"  filmindeki  "Barcelona"  şarkısı, elimizde Montpellier'den Barcelona'ya aktarmalı tren biletleri,içimizde Montpellier'in sıcaklığı,aklımızda Barcelona merakıyla düştük yine yollara.Kaldığımız otele çok yakın olan tren istasyonuna vardık ve şom ağızlı ablam "Yahu,kaç gündür ne kadar da sorunsuz ilerliyoruz,her şey tam saatinde,kalacağımız yerleri elimizle koymuş gibi buluyoruz..." sözünü daha bitirmeden tren saatlerini takip ettiğimiz ekranlardan birinde bizim trenin 20 dakika gecikeceği uyarısı yapıldı.Sadece tek tren devam edecek olsak bu pek sorun olmazdı, fakat bu demek oluyordu ki,  aktarma yapacağımız yerden bineceğimiz trene yetişemiyorduk!

       Al sana terslik diyip, danışma bürosuna gittik fakat o kadar çok insan aynı anda birşeyler söylüyordu ki,zar zor binebileceğimiz başka bir tren öğrendim ve o an kalkmak üzere olduğundan kendimizi trene nasıl attık hatırlamıyorum!Hatta bindiğimiz trenin tam olarak nereye gittiğini de bilmeden,binmiş olduk ve trende sora sora öğrendik.Sonunda Port-Bou denen İspanya sınırlarında bi yerde indik,giriş kapısında ayak üstü bir pasaport kontrolünden geçtik (sadece pasaportun var mı yok mu ona bakıyorlardı!) ve Barcelona treni için beklemeye başladık.Bu arada bir hafta önce İtalya treninde beraber oturduğumuz grubu gördük,şaşırdık onlar da bizimkine benzer bir rota çiziyorlarmış,kısa bir sohbet ettik.Yolda olanlar bir şekilde karşılaşırlarmış,gördük.

      Sonunda Barcelona trenine bindik,karşımızda yol boyunca hiç susmayan bir kadın ve yanındakinin erkek kardeşi olduğunu düşündüğümüz bir çift oturdu.Yolun yarısını kadının hareketlerinden ne söylediğini anlamaya çalışarak geçirdim! Barcelona'nın oldukça büyük istasyonuna,Barcelona-Sants'a vardık ve hemen 3 gün sonrası için Paris gece trenine rezervasyonlarımız yapmak için yaklaşık 2 saatlik bir bekleme gerektiren sıraya girdik .İçimizden ,heralde Barcelona çıkışlı tüm trenler dolmuştur diye düşünürken bu düşüncemizde haklı çıktık nitekim gece trenlerine yer bulmak,deveye hendek atlattırmak gibi,herkes zamandan tasarruf etmek için bu yolu tercih ettiğinden biz de Barcelona'da ki zamandan fedakarlık yaptık ve gündüz trenine yer ayarladık..Tüm bunları yapana kadar akşam oldu ve otelin yoluna koyulduk.Hiç bir yerde bilet kontrolü yapmazlar yapmazlar Barcelonda'da tramvay çıkışlarında eli kontrol cihazlı polisler çıkışları tutumuş biletleri okutup okutmadığınıza bakıyorlardı.Biz ilk gün telaşına bilet almamıştık,ancak cebimizde Marsilya'da otelde tanıştığımız ve BArcelona'dan gelen yardımsever çocukların verdiği bilet vardı ve laf olsun diye onları okutmuştuk.Yoksa €50 cezayı yiyorduk.Bunu da ucuz atlattık diyip,genelde öğrenci gruplarının kaldığı şirin otelimizi (Lami) bulduk ve dışarıya çıkmayı göze alamayıp, bekle bizi La Rambla,onlarca Gaudi eseri hepinizi yarın gezeceğiz diyip,uykuya daldık.
     

Montpellier - 9.Gün "Geç Buldum,Çok Sevdim"

Montpellier, daha önce nerelerdeydin ? Nasıl oldu da seni başta sadece Barcelona'ya bir geçiş olarak gördüm? Biz aslında önceden de tanışıyormuşuz meğer...

Nasıl bir histir, bilir misiniz, adımınızı attığınız gibi, görünürde olağanüstü bir durum olmamasına rağmen, bir şehri yıldırım aşkı ile seversiniz, ben aslında hep buradaymışım dersiniz, taşıdığınız tüm ağırlığa, uyuyamadığınız tüm zamana rağmen hafiflersiniz, enerji dolarsınız, öyle ki tüm gün su bile içmeyi unutup, akşam üstü az kalsın bayılmak üzere olursunuz.Sonra dönüşte de yazdığınız blogda, böyle benim gibi abartılı anılarla orayı yad edersiniz.Tekrar oraya gideceğinize de emin olursunuz.

La Gare Saint-Roch'a geldiğimizde, neredeyse trendeki tüm gençler indi.Hadi bakalım deyip, biz de indik ve abartısız 2 dakika mesafede olan Hotel Colisee-Verdun'a vardık. Eşyalarımızı bıraktıktan sonra, turist bilgilendirmenin yerini öğrenip, oraya doğru ilerledik. Tabi ben adım başı gördüğüm, kitapçı,eski plak ve CD satan her yerde durmak istediğimden, kapanışına ancak yetiştik.Neyse ki harita edindik ve Avrupa'nın en eski Tıp Fakültesinin yerini de öğrenip, rotamızı oraya çevirdik.Bu arada "Place de la Comedie" (Komedi Meydanı) hareketliliği ile bizi oldukça cezbetti.

Montpellier, tam bir öğrenci şehri. Montpellier Üniversitesi, tüm şehre yayılmış durumda.Etrafta ise, elindeki kutuya masa lambası,kitap,ıvır-zıvır ne bulduysa koymuş ve bir şekilde taşınma işlemi gerçekleştiren gençler mevcut. Cafe ve restorantlar yine gençler ve gülüşmeler ile dolu.Biz de mutlu ve huzurlu ilerleyip,Tıp Fakültesine vardık.Turist bilgilendirmede içeri giremeyeceğimiz söylense de, hiç konuşmadığımız sürece yabancı olduğumuz anlaşılmaz deyip, fakültenin içini gönlümüzce gezdik, maksat Bircancığım hevesini alsın.

Botanik bahçelerini çok sevdiğimi daha önce söylemiş miydim bilmem ama, burada gördüğüm en büyük botanik bahçelerinden birini gezdik.Bahçe değil, huzur yuvası! İnsanlar, çocuklarını ve kitaplarını alıp gelmişler buraya, yağmur bulutlarının giderek gökyüzünü kaplamasına rağmen,istiflerini hiç bozmuyorlar.

Yolumuzun üzerinde gördüğümüz,büyük bir parka daha girdik.Burda da Louis bilmem kaçın heykeli ve Peyroux Pavyonu bulunmaktaydı.Daha da ötesi, biraz yüksekte kaldığından sokaklar,caddeler buradan da ayrı güzel görünüyordu.Yağmur yağmadan biraz daha dolaşalım dedik ve bu 1000 yıldan fazla geçmişe sahip olan şehri ne kadar dolaşsak az diye kendimizi inandırıp, Komedi Meyda'nına döndük.Gözümüze kestirdiğimiz Monoprix'den ufak alış-verişimizi yapıp, meydanda kendimize bir yel bulduk ve hayallere daldık.

Karanlık bastırırken, yağmur da ona eşlik etti ve tüm gece inanılmaz bir yağmur yağdı.Nitekim, o günden sonra yağmur peşimizi hiç bırakmadı.

KISA KISA: Hatırlar mısınız bilmem, Amin Maalouf 'un Doğunun Limanları kitabında da İsyan karakteri, Montpellier Üniversitesi Tıp Fakültesine gidiyordu.Bizden geçti artık, gelecek nesillere desem de aklım kalmadı değil.Hava kötü olduğundan sahile inmedik, başka bir sefere inşallah.

Buradan da Komedi Meydanı'na canlı olarak bağlanabilirsiniz: http://www.montpellier.fr/150-webcam-comedie.htm

Marsilya (Marseille) - 9.Gün "Montpellier'e Gitmeden"

Sabah, akşamdan kalma tatlı yorgunlukla (hep böyle benzetmeler yapmak istemişimdir) uyandık ve biraz tepede olan Notre-Dame de la Garde bazilikasına doğru yola çıktık.Bazilikayı görmek bahane, giderken görülenler şahane mantığıyla, tepeye giden dik merdivenlere ulaştık,terledik, ancak sonunda manzaranın buna değdiğini gördük.

Dönüşte yine Marsilya'nın dar ve sakin sokaklarından geçtik, aradığımız her yeri kolaylıkla bulabiliyorduk çünkü şehir planlaması oldukça iyiydi ve haritayı okumak oldukça kolaydı. Marseille, Fransa'nın en büyük 2.şehriymiş. Nitekim, eski liman bölgesi olarak adlandırılan yere giderken de şehrin canlılığına kendinizi kaptırıyorsunuz. Tabi arada resmi kurumlara dönüştürülmüş; belediye,adalet ve bir sürü ıvır-zıvır saraylarının önünde de fotoğraf çektirmeden kendinizi geri alamıyorsunuz. (Ivır-zıvır dedim kusura bakmayın,hepsini takip etmek oldukça zor oluyordu çünkü.)

Çantalarımızı almaya giderken hafif hüzünlendik, Marsilya'yı da benimsemiştik çünkü ancak sonraki durağımız için de heyecan duymuyor değildik.Bolca kahve depoladık ve Gare de Marseille Saint-Charles'a gittik.

Au Revoir Mon Ami Marseille!

KISA KISA: Marseille, temiz 2 günü hakediyor, bizim ki hızlı bir gezi olduğundan çok vakit ayıramadık ama Nice'e uğramak yerine direk buraya geçilebilirmiş.

Marsilya (Marseille) - Nice'ten - 8.Gün " Mon Ami Marseille !"

Sabah kalktığımızda Nice ile barışmıştık, bunda, akşamı Marsilya'da geçireceğimiz düşüncesinin de payı büyüktü. Kaldığımız yerlere çok yayılmamayı yavaş yavaş öğrendiğimizden,hemen toparlanıp, çantalarımızı lobide bıraktık ve Nice'in ara sokaklarına daldık.

Sahile varmadan, sürekli olarak kurulan renkli bir antika pazarını gezdik.Her yerden, orayı anlatan magnet,anahtarlık vs. aldığımdan,Nice'te de böyle şeyler aradım ama hiçbir şey bulamadım! Neyse,başka sefere artık diyip,çantalarımızı aldık, Nice-Ville istasyonunun karşısındaki uzak doğu yemekleri yapan bir yerde kendimizi sebzeye boğduk, yolculuk için de bir şeyler alıp,Fransızların İtalyanların aksine trende ya da sokakta yeme-içmeye pek sıcak bakmadığı gerçeğine rağmen, bu zevkimizden vazgeçemedik.

Yaklaşık 2 saat sonunda,gitmek isteyenlere Cannes yarım saat uzaklıkta, Marsilya'ya vardık.Saint Charles garından metro ile kalacağımız yer olan Hotel Sylvabelle'e gittik.Sonradan en çok eğlendiğimiz ve en sevdiğimiz yerlerden biri olacak olan bu hoteli, gidecek olanlara tavsiye etmeyi borç bilirim.Girişimizi yaparken,harita aldık ve şehir hakkında bilgi edindik.Bu bilgileri ertesi sabah kullandık, keza kalan günümüzü denizde tembellik yaparak geçirdik.Plaja gitmek için biraz çaba göstermemiz gerekti,çünkü önce doğru otobüse binip binmediğimizi anlayamadık,sonrasında otobüs yarı yolda arıza yaptığından ya da başka bir nedenden (ne dendiğini anlayamadık) dolayı yolcular indirildi,bu sefer yine hangi otobüse bineceğimizi sorup,nihayetinde plaja varabildik. Plaj oldukça sakindi, hatta bir ara uykuya daldık,sonrasında ise büyük bir eczane gördük ve hiçbir yerde bulamayacağımız fiyatlara, sırtımızda taşıma pahasına, kendimizi kozmetik cennetine bıraktık. Bircan, yolculuk boyunca sanırım en çok bu anlarda eğlendi !

Marsilya, çok katlı olmayan, eski ama iyi korunmuş binaları,yapıları ile sakin fakat aynı zamanda hareketli,huzurlu bir şehir.Burada tanıştığımız,ya da soru sorduğumuz Fransızlar da çok yardımsever çıktıkları için,ön yargılarımızı kırdılar. Akşam için, nasıl olur Fransızların şarabı dedik, ufak alış-verişimizi yaptık ve sevgili otelimize döndük.

Resepsiyonda, tüm akşam bizi çokça eğlendiren,uzun zamandır Marsilya'da yaşadığını söyleyen bir Fransız vardı; oldukça misafirperverdi kendileri.Akşam lobide internet için bekleyenlerle interneti unutup,sohbete daldık, Barcelona'dan gelen ve yanlışlıkla çok binimlik metro bileti alan arkadaş grubundan dayanışma örneği olarak biletlerini aldık, sonradan bu bilet Barcelona'da ilk günden ceza yemekten kurtulmamızı sağlayacak ve bu ufak hediyeden şimdi bile bahsetmeme neden olacaktı :) , çok yorgun olmamıza rağmen, İngilizcesi hiç yok denecek kadar az olan Japon bir kızla, resepsiyonistin kendi Japonca kelime bilgisini yarıştırmasını bırakıp uyumak istemedik, her milletten insanların genel davranışları ile bolca eğlenip, sonunda odamıza çekildik. (Bir ara Brezilyalılar ile hararetli bir futbol muhabbeti açıldığından,bize müsade dedik!)

Sabah nasıl uyandığımı ben bile hatırlamıyorum.

Nice - 7.Gün "Bizim Sahillerimiz Daha Güzel !"

Sabaha karşı, alacakaranlıkta tren Nice'e geldi, apar topar trenden indik ve Su Ji ile vedalaşarak (zamanı uydurabilseydik beraber Paris'e gidecektik ama olmadı) istasyona çok yakın olan otelimize vardık.Günlerden pazar, saat de çok erken olduğundan, giriş saatimiz öğleden sonra olmasına rağmen resepsiyonisti uyandırmaktan başka bir çaremiz yoktu,nitekim öyle de oldu.

Otelin sahibi huysuz Fransız kadın gelene kadar lobide "dinlenmeye" çalıştık.Kadın önce bizi nerden geldiğimize dair kısa bir sorguya çekti, o zamanlar soykırım inkar yasası yoktu, olsa kesin bu konu hakkındaki görüşlerimizi de alırdı,yolculuk boyunca en sinir olduğumuz insan unvanına sahip olmayı da başardı kendisi. (Merak edenler için otelin adı Saint Gothard idi,üstelik kaldığımız en pahalı yer de orasıydı.) Bir de Nice dünyanın en korkunç yeriymiş gibi,bize çantamızı nasıl taşımalıyız gibi uyarılarda bulundu, tabi içimden sen gel de İstanbul'da yaşa diyordum, sanki paramız çalınırsa ondan isteyecekmişiz gibi bir hal ve tutum içindeydi,resmen kadından nefret etmişim ama sonra bizim de ondan intikamımız acı oldu,merak etmeyin :)

Pazar günü, sabahın yedisinde, sokaklarda sadece biz ve dilenciler vardı.Bir iki saat sonra da spor yapmaktan bir deri bir kemik kalmış tipler, sahilde sabahlamış ve trene yetişmeye çalışan sırt çantalılar ve yine biz, Nice sokaklarında "güzellik" aramaya çalışıyorduk.

İlerleyen saatlerde,açık olan tek yer tabi olarak McCafe idi, ancak McCafe'nin de Nice'e özel menüleri olduğunu görüp sevindik, yarı uykulu bir şekilde turist bilgilendirme açılmıştır deyip, oraya gittik, haritalarımızı alıp,benim botanik bahçelerine olan merakımdan ve panaromik görüntüye sahip olmasından dolayı Cimiez Tepesi'ne gittik. Henri Matisse Müzesini dolaştık ve saat hala "check-in" saatimiz olmamıştı! Dönüşte yaklaşık 40 dakika otobüs bekledik, başka bir ulaşım yolu yoktu çünkü, sonunda otele varıp ne olursa olsun deyip zamanımızdan çalarak "biraz" uyuduk.

Yaz mevsiminin uzun olan günleri sayesinde, uyandığımızda hala denize gitmek için vaktimiz vardı.Ancak binlerce turistin akın ettiği bu şehrin sahilleri bizi pek cezbetmedi,milliyetçiliğimiz tuttuğundan değil, tıklım tıklım plajları, rengi pek iç açıcı olmayan denizi "aman ne varmış burda?" diye burun kıvırmamıza neden oldu.

Dönüşte, sabah bomboş olan Massena Meydanı pek bir hareketliydi, sokakta Jazz yapan müzisyenler mi dersiniz, ellerinde poşetlerle çılgınlar gibi alış-veriş yapan turistler mi! (Ziyadesiyle, biz de bu psikolojiden nasiplendik.)

Tüm gece sokaktaki sesten uyuyamayarak, karşımızdaki binanın balkonunda parti vardı, Fransa'daki ilk günümüzü de sonlandırdık.

KISA KISA: Nice, özellikle kalacak yer açısından oldukça pahalı bir yer; hosteller bile tek gece için pahalı.Ancak istasyon da gördüğüm kadarıyla sabahlamak için pek tekin değil, onun yerine sahile gitseniz bile daha iyi sanırım.Bir de adım başı size "bir şeyler" satmak isteyen "tip"lerle dolu.Fotoğraf da benim çektiklerimden değil,anlaşıldığı gibi:),internetten. Fransızlar sürekli "Mercileşmekten" işleri çok yavaş hallediyorlar,bir de istasyonda İngilizce konuşan görevli bulmak için göbeğimiz çatladı.Zaten aksanlarından,konuştukları zor anlaşılıyor.

Venedik'ten-Milano-Ventimiglia - 6.Gün

Venedik'te uyandık ve bu sefer daha temkinli bir şekilde dolaşmaya çıktık.Dapdaracık sokaklarda yürürken,aniden köşelerden çıkan insanlar, yürümeyi daha da eğlenceli hale getiriyordu.Küçük marketler,motorlu taşıt olmadığından,dükkanlarına malları zahmetli bir şekilde getirirken,sıcak Venedik'te daha fazla hissediliyordu.Sonradan arayacağımız bu sıcağa,İtalya'dan ayrılmamızla birlikte veda ettik.

Venedikliler nasıl yaşar,ne yer ne içer deyip,semt pazarına gittik,bir kaç değişik şey deneyip,Milano'ya giden treni kaçırmamak için hosteli bu sefer hemen bulup,eşyalarımızı aldık ve geldiğimiz gibi istasyona geri döndük.Elimizdeki 12€'luk biletleri de 10€'ya satıp,karlı bir alışverişte bulunmayı da ihmal etmedik.

Milano Centrale'ye vardık ve Nice'e gitmeden önceki son durağımız olan sınır şehri Ventimiglia trenine binmeden evvel, vaktimiz olduğu için,istasyon yakınlarında dolaşarak biraz da Milano havası alıp,kendisi zaten bir sanat eseri sayılan tarihi istasyona son kez bakıp Ventimiglia trenine bindik.

Ventimiglia treninde ise,ben kendime istasyonda beklemek için bizim gibi "sırtçantalı" olan insanlara bakınıyordum.Tren geceyarısı 1.30 gibi Ventimiglia'ya varacağından ve Nice treni de sabaha karşı olduğundan,bizim bu küçük istasyonda bir süreliğine beklememiz gerekecekti.Önceden araştırdığım kadarıyla,istasyon oldukça küçüktü ancak her zaman orada bekleyen interrailcılar bulunuyordu.Yine de birkaç yol arkadaşı hiç fena olmaz deyip, rotalarını ciddi anlamda doğaçlama çizen iki Alman kıza Nice'e gitme önerisinde bulundum,onlar da kabul ederek,bana Çizi kraker ikram etti! Daha sonra trenden inip istasyonda beklemeye başladığımızda tek başına olan Koreli bir kız,usulca yanımıza geldi ve Bircan "hiç yerimi yadırgamam"der gibi sayıklarken,biz de Su Ji'nin Barcelona aşkından,yaptıklarımızdan ve yapmak istediklerimizden konuşup,zamanın gelmesini bekledik.İstasyon atmosferi tam olarak "anlatılmaz,yaşanır" cinsinden olduğundan oraya fazlaca girip,okuyanların kafasını karıştırmak istemiyorum:)

Nihayetinde Nice treni geldi,çok uykulu bir şekilde trene bindik ve yaklaşık 50 dakika sonra Su Ji'nin bizi uyandırmasıyla Nice'e ayak bastık.

Venedik (Venezia) - Floransa'dan - 5.Gün "Film Setinde Kayboluş"

Gözlerimizi yine Floransa'da açtık,erkenden kalkıp Uffizi'nin yolunu tuttuk; her ne kadar otelde 'çok sıra vardır,çok beklersiniz' deseler de yılmadık,azimle gittik.Uzun mu uzun bir kuyruk bizi karşıladı.Ben olanca iş güzarlığımla Accademia Müze'sinde sıra ne alemdedir diye merak ettim ve Bircan'ı orada sıraya sokup; avcumun içi gibi bellediğim Floransa sokaklarına kendimi attıp,Accademia'nın yolunu tuttum."O taraflar" da güzelmiş,müze bahane,sokakların güzelliğine doydum ve ordaki sıranın da uzunluğu beni seçim yapmaya zorladı ve Uffizi'yi seçtim.

Dönüş yolunda Neptün Çeşmesi'nin önünden geçerken Michelangelo'ya özürlerimi bildirip,Uffizi'ye vardım ve hala sıranın bitmediğini görünce, oradan da mı vazgeçsek diye düşünmedim değil. Neyse ki, "bir süre" daha bekleyip içeri "alındık". (Süreyi söyleyip sizleri korkutmayayım!) Leonardosu,Botticellisi derken "sanata doyduk" ,Venedik trenimizi kaçırmamak için eşyalarımızı almaya otele doğru yola çıktık.

SMN'den Venedik trenine binerken ayrı bir heyecan duyuyordum.Venedik'in hiç bir şehre benzememesi,yıllardır filmlerde görüp gitmeye özenilmesi ( son zamanlarda The Tourist,öncesinde ise Don't Look Now -gece sokaklarda yürürken aklıma getirip kendimi korkuttuğum film,dönünce izlemek daha mantıklı- ) isminin kitaplarda geçmesi, benim bu şehirle çoğu kimse gibi romantik bir bağ kurmama neden olmuştu.Sanki evren bu buluşmayı biraz daha geciktirmek istiyormuş gibi, tren 1 saat rötarlı gitti.

Nihayetinde Venezia Santa Lucia yazısı göründü ve kendimizi istasyondan dışarı attık, hep "film seti" gibi diye bahsettiğim şehir artık önümüzdeydi.Tüm yolculuk boyunca engelleyemediğim şapşal gülümsememe yine engel olamadım.Venedik,içinde yaşayan herkesin turist görünümlü olduğu (kime yol sorduysam turist çıktı) ve kimsenin harita kullanmadığı bir yer.Nitekim,biz henüz bunu bilemediğimizden,normalde kaldığımız hostellerden ya da turist info'lardan temin ettiğimiz haritaları orada para verip aldık ve sonradan yalnızca üzerine oturmak için kullandık.Venedik çok pahalı,eğer toplu taşıma olarak kullanılan vaporettolara binecekseniz bile 6€ vermelisiniz,tabi isterseniz :)

Çantalar ağır,hava sıcak,sokaklar çok karışık (sokaktan ziyade köprüler desek daha doğru) olunca biz de bot kullandık ve hostele yakın bir yerde indik.Ancak internete doğru düzgün tarif koyamayan sevgili hostel, bizi uğraştırdı,kime sorsak ya bilmiyor ya turist,sonunda bir evden çıkan birini gözüme kestirdim ve sevgili Flippo, hostel sahibinin arkadaşı çıktı ve bize hostele kadar eşlik etti.

Ünlü San Marco meydanına, oradan da okları takip ederek büyük Rialto Köprüsüne gittik.Aralarda birbirinden güzel büyüklü küçüklü köprülerden geçtik.Tüm gün dolaştıktan sonra küreselleşmenin gözünü sevelim diyip,karnımızı doyurduk.Akşam karanlığında yolumuzu bulmak zor olur düşüncesiyle,yola koyulduk ama bir yandan da "nolcak,buluruz kesin" diye kendimize olan güvenimiz tam olduğundan,yolumuzdan biraz saptık.O sapma bizi savurdu ve artık kaybolduğumuzu kabullenip, yolda gördüklerimize ya da açık olan dükkanlara yol tarifi talebinde bulunduk ama yerlisi bile haklı olarak düzgün bir tarif veremediğinden,son çare olmadı istasyona gideriz diye düşünürken, bir bardan çıkan orta yaşlı bir çifte usulca yaklaştım ve son kez sordum.Sanırım Venedik'in en iyi insanlarıyla karşılaşmış olacağız ki,yaklaşık 1 saat boyunca bizimle beraber hosteli aradılar,yolda arkadaşlarını gördüler onlara sordular,yaklaşık 5-6 kişi aralarında hostelin nerede olabileceğine dair tahminlerde bulundu.Yolda ilerlerken kendilerinin de bizim yaşlarımızda kızları olduğu, (tabi bizi 19-20 sandılar 23-25 deyince bayağa şaşırdılar:) ) Venedik'te kaybolmamak için hep aşağı ve sağa doğru yürümemiz gerektiği hakkında bilgiler aldık.Sonradan hatırladığımda iyi ki kaybolmuşuz dedirten bir gezinti oldu, çünkü karı-koca çok espirili insanlardı ve hala kadının adını sormadığım için üzülmüyorum değil(abarttım mı biraz?).Gece yarısına doğru hosteli bulduk ve ( kapı numaralarını takip ederek ) yolculuk boyunca "daha iyisine" rastlamadığımız bu güzel insanlara minnet dolu teşekkürlerimizi sunarak, onlardan ayrıldık (Yanımızda birilerine vermek için birkaç nazar boncuklu anahtarlık bulunduruyorduk,birini onlara verdik,bakarsın onlar da bizi unutmaz).

Hostele vardığımızda inanılmaz yorulmuş bir şekilde kendimizi yataklara attık,ertesi gün Fransa'ya geçeceğimiz için uzun bir yolculuk bizi bekliyordu.