"Up in the Air" filmindeydi sanırım. George Clooney, hafızası iyi olmayan insanlar fotoğraf çektirir demişti.Biraz hak verip,biraz da garipsemiştim.Öyle ya, en mutlu olduğumuzu düşündüğümüz günlerde hemen fotoğraf makinesine sarılırız.Ya da sonradan hatırlamakta güçlük çekeceğimizi bildiğimiz hallerimizin fotoğraflarını çekeriz; lise yılları,doğum günleri...Gerçek anları tekrar tekrar hafızada yaşatmak hem zor hem yorucu gelir; bir iki fotoğrafa bakarız,en mutlu günümmüş bilememişim,deriz. O anları geri getirip, sürekli kılmak isteriz,çünkü Kundera'nın da dediği gibi, mutluluk yinelenmeye duyulan özlemdir. Birini,birilerini sürekli yanında istersin,ya da bir anı sürekli yaşamak...Öteki türlüsü bir "an"dır sadece,bir fotoğraf...
Bugünlerde duygu çeşitliliği içinde kayboldum.Fotoğraflara daldım,düşündüm.Göz göze geldiklerimle konuşamamak, yanlış anlamalar ve anlaşılmalar, açıklanamayan nedenler,tesadüfler,yakın denenlerin aslında uzak olduğu klişesini kısır döngü halinde yaşamak,küçük şehirde büyük yalnızlık, ileriye dönük heyecanlar...Bazı şeyleri kafanızda yaşar ve bitirirsiniz ya, bittiğini,bitebildiğini görünce de başlamaya hevesiniz kalmaz.Öyle işte...Yağmurdur en doğrusunu yapan,düşeceği yerin hesabını yapmaz; toprağa,denize,okyanusa karışır,hesapsızdır.
Bu da hesapsız bir yazı benim için, bilenlerin şaşıracağı,bilmeyenlerin ne var bunda diyeceği,biliyor sananların da "aslı"nı öğrenebileceği...
Bu şarkıya gelince,buruk bir şarkıdır benim için,herkeste yeri ayrıdır,sözler alır götürür;
Gün ettik derken günleri/Bir baktım geçmiş yıllar
Teoman'ın
Vakit bir türlü geçmezken/Yıllar hayatlar geçiyor sözlerini de anımsatır,
Sezen Aksu'nun
Şimdi bana kaybolan yıllarımı verseler sözlerini de...
Hatta Green Day'in
It's something unpredictable/But in the end it's right/I hope you had the time of your life
dizelerine bile götürebilir,klasiktir!
Şarkılar da insanlar gibi birbirlerine benzer, birbirlerini hatırlatır, böylece daha çok sevilirler; hatırlanan kişilere benzetilenlerin daha çok sevilmesi gibi...
